Even snel naar Cordoba..

Cordoba, el 26 d’octubre 2015, a las 19.00 horas..

Niet te geloven maar waar… Cordoba bereikt na weer een vooral voor Josine adembenemende tocht… Afgelopen nacht paar keer wakker geworden omdat het geluid van de regen buiten op het balcon door de openstaande deuren mijn blaas bereikte en ik er dus uit moest… de was die buiten hing te drogen maar meteen naar binnen gehaald… dat beloofde niet veel goeds voor morgen, want zoals Rinus immers schreef na Martos 45 geen winkel o.i.d. te zien.. voldoende drinken en proviand meenemen was het advies… enne als het regende had je kans dat de grind vermengd met modder tussen de band en het spatbord terecht kwam; maar je moest wel, er was geen alternatief… Meteen even de band gevoeld die ik geplakt had… (er zitten nu al 7 ‘pleisters’ op), hij was nog keihard… Morgen even naar de fietsenmaker enkele reserve banden kopen zodat ik onderweg alleen de binnenband hoef te vervangen… en weer naar bed.. Om 6.30 liep de ingebouwde kuulenwekker weer af.. Josine lag nog te ronken en ben me maar gaan douchen… buiten was het droog maar mistig…
Na de douche nog even gaan kijken of er echt geen alternatief was… want die Via Verde de Aceite zou wel problemen gaan geven…. De Mio een route laten uitzoeken via de weg, die was er wel maar wel zo’n 30 km om…. Door mij krakende hersenen werd Josine wakker… Haar eerste wens was een fietsenmaker zoeken en een paar reservebanden op de kop tikken… misschien ook wel een nieuwe buitenband… zo gezegd zo gedaan.. Via de hoteleigenaar aan een fietsenmaker gekomen, even verder op in de straat; hij bleek naast garagehouder ook fietsenmaker te zijn… hij bracht mijn band op de juiste spanning en verkocht me 2 binnenbanden en deed er voor niets nog wat plakspul bij… Toen ik hem vroeg hoe het met de Via Verde de Aceite bij slecht weer gesteld was, antwoordde hij dat die overal geasfalteerd was, soms met wat minder kwaliteit maar van modder, op zijn Spaans BARRO, die tussen het wiel en de bagagedrager ging zitten, had hij nog niet gehoord… dus dan toch maar diejen Via Verde de Aceite op… Het weer was mistig, overal zag je laag hangende bewolking en de lucht was grijs… geen dicht wolkendek, soms blauwe stukken lucht er tussen… Wie weet zei ik nog trekt het open… Maar het waaide NIET, ik had beter moeten weten… en daar begon het te gieten op diejen Via Verde en op ons…. pijpenstelen regende het…. het fietsen ging wonderbaarlijk goed, alleen op de bruggen waar ze alleen die rails vanaf gehaald hadden, moesten we eraf en stapvoets over.. Verder ook wel enkele slechtere stukken maar het was te doen, geen barro… Maarre…. na een uur fietsen of zo iets, weer dat bekende gevoel van achteren, net bij een spoorwachtershuisje van weleer…. een lekke tube.. een neumatico numero ? ik ben de tel kwijt… in de stromende regen… diejen spoorwachter van weleer had zijn toco goed afgesloten, je kon er nergens in, alles zat pot en pot dicht.. zelfs geen afdakje om te schuilen… Maar gelukkig dus die reservebanden bij ons… alleen die had van die brede ventielen die NIET in het wiel pasten… Het was om tranen met tuiten te janken, maar dat zag je toch niet in die stromende regen…. dus die band weer geplakt (procedé inmiddels wel bekend) en weer verder… voor hoelang… Alceudete voorbij…. en daar verscheen opeens rechts van de weg een treinwagon, 2 naast elkaar… Josine zei nog “hier zijn we al een keer geweest” en dat was zo !! In 2011 tijdens de ‘Ruta del califato’ van Sevilla, via Cordoba, naar Granada en vervolgens naar Mojacar waar die jonge zichzelf nu Goddelijk noemende zoon van Ton, Thomas toen zijn eerste communie deed.. Hier hadden we destijds ook gezeten en zelfs nog wat gegeten.. het station van Luque, we herkenden het van buiten en binnen… 45 km erop, tijd voor een kopje koffie en pan tostado met marmelade.. Hoe nu verder…. We keken naar Rinus en toen onszelf een aan en we kwamen tot de conclusie dat we voor de goede bandenspanning toch wel afhankelijk waren van een functionerende Gasolinera… een benzine station om bij voorkomende neumatico’s de juiste spanning er weer in te krijgen.. Dus nu de N234 nemen, de Ruta del Califato van destijds of die kleine weggetjes van Rinus… Geen kop of munt spel… het was duidelijk de N234… op.. en ongeveer 2 km verder bij de eerste de beste Gasolinera de band op spanning gebracht… De tocht verliep verder als een trein… zoevend naar beneden… soms een kleine helling maar grotendeels bergaf… schitterende vergezichten met dito luchten…. van Luque naar Cordoba was 65 km… met een gemiddelde van 30 zou dat dus in dik 2 uur te doen zijn…. ZOU …. want na een km of 40 weer dat gevoel… de fiets begint dan iets te slingeren… eraf dus, langs de N234 achter de vangrail in STROMENDE REGEN de achterband weer geplakt… daar regende het echt hard… maar het lukte en weer verder nog steeds goed gemutst… tot zo’n 7 km voor Cordoba… er kwamen luchtbelletjes naast mijn ventiel te voorschijn… finito… net voor de top van een helling, dus even verder gelopen en omlaag gekeken voor een Gasolinera, niet te zien… Wel meteen rechts een beetje omhoog een soort grind/grond bedrijf… waar een vrachtwagen vol grond naar binnen reed… dus daar waren MENSEN… ik het wiel er uit en naar boven.. toen ik vlak bij de ingang was, kwam er iemand van kantoor naar buiten en zag aan mijn gezicht wrsch. dat ik hulp nodig had… hij vertelde me dat hij zojuist even verder op was gaan eten en had ons in die hevige regenbui zien fietsen…. op die tandem.. .ik legde hem mijn probleem uit… een te klein gaatje in mijn wiel voor de nieuwe binnen banden die ik gekocht had… Hij: ¨no problema’ en belde meteen een van zijn werknemers die het wiel naar boven mee nam, naar een werkplek en het was gepiept… alleen toen bleek die band te dik, hij duwde de buitenband eruit… nonde…. Pero no problema zei een van de andere werknemers.. hij stapte in de auto met wiel en mij erbij en reed even naar Cordoba, even gestopt bij Josine langs de weg en haar op de hoogte gebracht van wat we van plan waren….naar een fietsenmaker die 1 2 3 mij van een nieuwe achter band (zowel binnen als buiten) voorzag en toen weer terug.. Weer terug binnen ½ uurtje… en hij wilde er niets voor hebben!! moest hem ervan overtuigen dat hij wel een extra biertje van mij vanavond mocht nemen met zijn collega’s.. Hij zette me bij Josine af die me mededeelde dat ze mogelijk nog wat extra’s had kunnen bijverdienen.. zo zittend langs de weg.. er was een auto met 2 kerels zelfs 2x langsgereden om te zien waarom daar een vrouw in haar eentje zat, zo onder die brug..
Daarna dus voor de laatste loodjes op weg naar Cordoba.. schitterend ontvangst weer, het is zo mooi om over die brug de Mesquita te zien liggen.. het Hostal waar we 4 jaar geleden ook zaten, had nog plek.. Ondanks het feit dat we vandaag al verschillende keren een douche gehad hadden, was deze toch wel verfrissend en hartverwarmend… de kleren hangen weer te drogen, Josine’s haren zitten weer netjes.. we gaan Cordoba even in….