Klaus aus Furth in der Nähe von Neurenberg

Olmedilla de Alarcón, 20..00 horas…

Buenas tardes, guten Aben miteinander, het ga jullie goed!!
Net terug van ons ‘onbepakt’ uitje naar Alarcón.. via een afkorting, dus enkele kilometros korter dan over de grote weg, vlgs. de huiseigenaar… klopte ook wel maar op een goed geveerde mountainbike is dat wat anders als op een ebike Flyer tandem met 2 cyclisten die geen zeemleren boks aanhadden!! Gelukkig onbepakt want met bepakking doen we dat weggetje morgen nie… dan kan ik gelijk weer een paar spaken gaan vervangen.. Alarcón is een oud vestingstadje met moorse en christelijke dubbele vestingmuren met torens. Gek toch dat die 2 hier, weliswaar nadat de ene de andere met grof geweld verdreven had, zo’n prachtige bouwwerken aan hun nageslacht kunnen nalaten… Van veraf mooi en van kortbij ook.. enkele foto’s geschoren, heerlijk rustig daar… alleen nog een klas op schoolreisje met een bus… zo’n 20 kinderen omzoomden natuurlijk de tandem en toen ik een van hen uitnodigde om op de plaats van Josine te gaan zitten en een rondje te fietsen, joelden de anderen hem na… ik kon gelijk wel kaartjes verkopen voor een rondje op de tandem, gelukkig wist het erbij aanwezige onderwijzende personeel ze aan het verstand te brengen dat ik 66 was…
Oh ja nog iets anders… we deden vandaag internationale contacten op… zag je op de foto’s bij deel I van de lezing uit het boek der wijze El Jefe al een Belg te voorschijn komen (waarover zometeen meer) nu hebben we vandaag Klaus ontmoet in Alarcón.. unnen Deutscher… Toen we gisteren over de plaza mayor in Cuenca liepen, liep daar ook een heer met 2 krukken.. ik vond als medicus dat hij ‘mooi’ met die krukken liep.. d.w.z. hij gebruikte ze goed.. had een ´mooie’ loop. Ik maakte daar gisteren al een opmerking over en laat ons nu op de plaza mayor hem weer tegenkomen, nu waren we met z’n 3-en gisteren wel met zijn 100-en… Hij herkende ons ook en we maakten kennis… Klaus dus… uit Furth in de buurt van Neurenberg, in zijn eentje onderweg in een oude Mercedes. Hij vertelde ons dat hij ons vandaag 2x ingehaald had en er al een notitie van in zijn dagboek gemaakt had… waarop Josine meteen zei: “das alte Auto met Fu? waarop hij meteen “ja” zei “dass war/bin ich gewesen”.. Op zijn vraag waar we vandaan kwamen antwoordde ik Holland waarop hij me meteen corrigeerde en zei: “die Niederlande”; bleek ook hij een ½ Nederlander te zijn zijn oude heer kwam uit Roermond… hij was in zijn eentje op een ‘Parador toer’ d.w.z. hij reed diverse Parador’s in Spanje af… (parador= een van de duurste hotelketens in Spanje, meestal in grote kastelen gelegen).. in zijn eentje.. zijn vrouw zu Hause in Furth omdat ze op de 2 honden moest passen en je kwam geen enkele parador mét honden in.. vroeger hadden ze vaak gereisd ‘mit dem Wohnwagen’ met de 2 honden erbij… Na nog wat gekletst te hebben, gingen we verder op een rondje Alarcón en bekeken die Parador eens van kortbij… schitterend gelegen in die toren (foto’s). Aangezien ik mijn achterstallige vocht intake nog moest inhalen, even een terrasje gepakt en ook nog even aan Sterre gedacht toen ik mijn eerste Estrella naar binnen sloeg.. Toen ik mijn tweede wilde gaan halen, ‘hoorde’ ik Klaus aankomen… en bood hem ook een drankje aan… ook een wit wijntje dus net zoals Josine en ging samen met hem naar binnen voor de bestelling hij bleef wat langer (Toilet?).. Toen hij weer buitenkwam en bij ons kwam zitten, hoorden we zijn hele verhaal van waarom hij ‘zo mooi’ op die 2 krukken liep… een zwaar verkeersongeluk in ‘96 waarbij hij toen hij een stel hielp die niet verder konden rijden omdat hun benzine op was.. door een wrsch. onder invloed zijnde andere auto werd aangereden…. 2 jaar had het herstel geduurd destijds… in het begin een dreigende amputatie van beide benen.. nu nog met zijn eigen onderstel maar met 2 krukken ‘mooi lopend’ dus… Ook hoorden we wat dat met zijn leven als zakenman gedaan had… zat in Hongkong, deed grote zaken met China.. had honderden mensen in dienst… en toen 2 jaar revalideren in Deutschland… weg Geschäft… verkocht voor een habbekrats en dank God (hij en zijn vrouw waren écht gelovig) nog in leven… genoten van de extra tijd… zo ook deze Parador reis.. nu hij ons als ‘Ehepaar’ zo op de tandem zag fietsen, wist hij dat hij dat ook nog wel graag zou willen maar gezien zijn 75 jaren zou dat niet meer mogelijk zijn.. enne dan hadden ze ook nog een probleem met die 2 honden… Hij vertrok en ik ging naar binnen om af te rekenen… wat blijkt nou?!! diejen Klaus had al alles afgerekend!! daarom was hij langer binnen gebleven dus…. We spraken af dat wij de volgende keer de rekening zouden betalen…. (hij ging nog naar Granada en Cordoba.. wie weet?)
Daarna op de tandem weg, uitgezwaaid door Klaus, via een extra rondje terug nog even een foto van hem gemaakt… op de foto moesten die krukken weg omdat hij ook nog een beetje ijdel was zo zei hij en dat is op de foto ook wel te zien.. .de krukken liggen op de foto links onder…
Tot zover de kennismaking met Klaus aus Furth… nu even over diejen Belg Seppe de Belder uut d’Anvers.. toen we een keer van het uitzicht, links van de weg, stonden te genieten, kwam er van beneden een fietser omhoog, 2 tassen voor, 2 tassen achter, een tas erop en daarboven op nog een tent… zwaar bepakt… dus.. Zoals altijd als je een fietser ‘op route’ stilstaand ontmoet, maak je een praatje.. afkomstig uit Antwerpen.. .dus geen Spaans nodig, gewoon Vlaams.. waar hij vandaan kwam? hij had USA van West naar Oost doorfietst via een bekende Trail en toen van Washington naar L.A., had tijdens die hele tocht bij mensen kunnen logeren, had maar 10 iets moeten betalen, was vol lof over de Amerikaanse gastvrijheid… toen overgevlogen naar Malaga en nu dus onderweg terug naar Antwerpen… die had wat te vertellen… meer dan wij… wat een tocht, 24 jaar, net zijn studie af, ½ jaartje gewerkt en nu dus een sabbatical van ½ jaar… en dan weer aan ‘t werk…
Wij maakten een foto van hem en hij van ons.. .ben benieuwd of ik hem via mijn emailadres terug krijg.. hij in ieder geval wel die van hem via zijn mailadres.. Seppe_de_Belder@hotmail.com
Nu sluit ik deze lezing af met een christelijke groet, ‘zo ware helpe ons God almachtig’, we gaan eten..